کبر و فخر و هوا از نجاسات باطنی
نجاست ظاهری را همه آگاهند و در رساله های عملی ذکر شده ، نیازی به یاد آوری ندارد.
عمده نجاسات باطنی است. جائی که بدن و لباس که مورد نظر حق تعالی نیست باید پاک باشد ،آنگاه دل که مورد نظر خدا است، چقدر باید پاک باشد؟
لذا برای طهارت قلب، باید نخست نجاسات آن را دانست و آنگاه آنها را بر طرف نمود.
نخستین نجاست باطنی، کبر و فخر و هوا است. اگر ذره ای کبر در دلی باشد، صاحبش به این درگاه راه ندارد، شیطان را به واسطه کبرش راندند، چون خود را بزرگ دید، کوچک حقیقی شد. امیر المومنین علی علیه السلام نیز در خطبه 192 نهج البلاغه فرمایشاتی به این مضمون دارد که : ((چگونه خداوند بشری را با کبر در بهشت جا می دهد که ملکی را به واسطه آن از بهشت بیرون نمود)).
فخر نمودن بر یکدیگر نیز ناشی از جهل و تاریکی است .قلم من، مال من، جمال من، نطق من، اینها موهومات است، نعمت خدا را از آن خود دیدن است و ((خداوند هر متکبر بسیار فخر کننده ای را دوست نمی دارد)).
